Vanuit de drang zich te willen uiten in vormentaal is Menno, naast zijn activiteiten als jazzdrummer en muziekprogrammeur, zich ca. 25 jaar geleden gaan toeleggen op beeldhouwen.
Na bij diverse kunstenaars het vak te hebben doorgrond is hij zich aanvankelijk gaan specialiseren in het portret. Een persoonsbeschrijving in klei of was. Vele bronzen karakterkoppen, al dan niet in opdracht, zijn van zijn hand (‘een kop vertelt veel van iemand. Een heel leven vertaald; dat fascineert me’).
Zijn immer voortdurende zoektocht naar 'zijn nog te maken mooiste beeld' gaat inmiddels verder dan portretten alleen. Achter de essentie van de voor hem ultieme vorm komen, zo die er is, is volgens hem ‘een reis met keuzes en twijfels. Oneindig, niet te volbrengen, vaak verwarrend en met vele waarheden, maar vooral: ‘boeiend’.
