Karen wordt beïnvloed door de dingen om haar heen. Huizen, kledingstukken, gebruiksartikelen, meubilair….. alles wat zij in het dagelijks leven ziet kan een beeld worden. Niet een kopie van de werkelijkheid, maar haar interpretatie daarvan, haar lading. Vaak geeft dat een humoristische vertaling van de wereld: niet humoristisch in de schaterlachende zin, maar er moet altijd iets kwetsbaars en aandoenlijks in haar werk zitten.
Karen houdt ervan met het materiaal te spelen. Een werk onder haar handen te laten ontstaan. Door te vergroten, ander materiaal te gebruiken en er net een andere – of eigenlijk onmogelijke – vorm aan te geven ontstaat er iets fascinerend met een eigen spanning. Haar beelden doen vaak denken aan het theater. Daar staan haar stukken op het toneel. Je voelt de spanning. De acteurs zijn nog niet aanwezig, maar het verhaal wordt al verteld.
